Şarkılar çiçekler gibidir. Kimi zaman vedaların, kimi zaman da kavuşmaların yancısıdırlar. Özlemlerinse ta kendisidir ikisi de. Bazen bir çiçek bazense bir şarkı “kutlu olsun” der. İyi ki…
Kişisel
Ne kadar özeldir değil mi? Tesadüf ya, 2 yıl önce giydiğim tişörtü giymiştim sabah uyandığımda. Gülüşüm yeni filizleniyordu o vakitler. Gözlerin güneşimdi. Sözlerin can suyum.
Ahmed Arif’in yeri benim için bambaşkadır. En özel zamanlarda hep o vardı. Hasretinden Prangalar Eskittim hediye aldığım ilk kitaptı mesela. Küçüktüm ama aklım eriyordu. Çok mutluydum o kitap elime geçtiği için. Ben o kitabın verdiği heyecanı yaşarken bir yerlerde bir baba kızına
Geçtiğimiz yıl da bu tarz bir yazı yazmıştım. O zaman çok heyecanlıydım bunu yazarken. Ülkedeki bozuklukları ve ölen insanları saymazsak benim için özellikle ikinci yarısı ve son çeyreği harika bir yıl oluyordu. Hayatımdaki her güzel şey gibi bu da uzun
2015 her ne kadar toplum ve dünya genelinde sıkıntılı geçse de şahsım adına güzel bir yıldı diyebilirim. Çok kötü kayıplara, çok kötü fotoğraflara, daha fazla teröre, daha fazla kana ve daha fazla adaletsizliğe şahit oldum. Sahile vuran bebeği, ölen çocuğunu evinde derin dondurucuda “kokmasın”
İnsan hatıralarıyla olgunlaşıyor, büyüyor. Ben de öyleyim. Geçmişte yerine oturmayan taşlar şimdi şimdi oturuyor. Sanıyorum uzun bir süre de böyle gidecek bu durum. Yarının ne getireceği beni daha da meraklandırıyor, heyecanlanıyorum. Huyum kurusun, çabuk heyecanlanırım. Ben Ahmet Kaya’yı ve Che’yi
Bazen hiç olmak istemediğim bir insan olmuşum gibi hissediyorum kendimi. Mesela sürekli önde olmak isteyen, önündekini hep geçmek için uğraşan, kendini hep başarmak zorunda hisseden bir zavallı gibi davrandığımı düşünüyorum ara sıra. Böyle zamanlarda etrafımdaki her şeyden bir çırpıda soğuyup
2014 yılı benim adıma birçok ilkleri barındıran, kişisel olarak her ne kadar geçmişe göre daha fazla ileri gittiğim bir yıl olarak görünse de kitlesel anlamda aşırı derecede kötü bir yıl oldu diyebilirim. Kitlesel anlamda 2014 yılı yolsuzluk yapanların, katillerin ve
Ben hayatımın en kötü gecesini yaşadım. Bundan 2 ay önce. Çok zordu. Kör ediyor adamı. Önünü göremiyorsun. Burnunun ucundakini fark etmiyorsun. Perde iniyor sanki. 25 Ocak gecesi, saat 9’a geliyordu. Babam yoğun bakımdaydı. Ben o gece, hayatımın en kötü haberini
Babamı kaybettikten sonra hayatı sorgulama saçmalamalarına girmek istemedim hiç. Gerek yoktu çünkü. Dün nasılsam bugün de o olmalıyım dedim kendime. Öyle olmam gerekti sadece. Hepsi bu. Basit bir hayat yaşıyoruz. Doğup, büyüyoruz. Bazen büyürken ölüyoruz, bazen de doğarken. Kader diyoruz,