Naim Salman‘ı Marmara Üniversitesi’nde bir etkinlikte tanımıştım. Kendisiyle sadece 1 kez görüşme fırsatımız oldu. Bugün Facebook hesabından aşağıdaki cümleleri yazdı. Noktasına virgülüne dokunmadan aynen kopyalayıp yapıştırdım yazıyı buraya. Daha fazla insan okusun diye… Berkin’in başından vurulduğu gün yani 16 Haziran’13
Aklımı Kurcalayanlar
Hayat, özellikle Türkiye’de, olduğundan fazla stresli ve zor. Hele ki İstanbul’da. Bu stresin ve zorluğun altından kalkabilmek cidden büyük başarı. Geçenlerde bunu düşünürken aklıma şu geldi: Çalıştığımız ayın parasını kazanırken, oturacağımız ayın kirasını ödüyoruz evimize. Bu cidden sorgulanması gereken bir
Malumunuz yerel seçimler yaklaşıyor. 30 Mart günü ben de oyumu kullanacağım ancak henüz hangi adaya oy vereceğimi belirleyebilmiş değilim. Bu belirsizliğin de en büyük sebebi de adaylar elbette. Hiçbir zaman kötünün iyisine oy verme niyetiyle sandığa gitmedim, gitmek de istemem
Maalesef okulumla ilgili bir türlü iyi bir yazı yazamıyorum. Bu yazım da maalesef ki okulla alakalı bir rezalet ile ilgili. Rezalet diyorum çünkü bu zihniyetin toplumun en alt kesiminden en üst kesimine kadar bir virüs gibi yayılmasını, hele hele bir
İyi insanları hep arar dururuz çevremizde. Ben kendisine kötü diyeni görmedim ama iyi diyeni de hiç görmedim. Hepimiz vicdanımızın dayanabildiği kadar kendimizi iyi olarak görüyoruz. Aşağıdaki video sanıyorum ki Rusya’dan. Orada, belki de ülkemizde çok fazla tanık olamayacağımız kadar iyi
Her insanın hayatında tanışmasa da hayran olduğu, hep hatırlayacağı isimler vardır. Benim de var. Gönül verdiğim renklerin, yozlaşan, kirlenen spor camiasında bembeyaz kalan başkanı Özhan Canaydın. Bugün onun aramızdan ayrılışının 3. yılı. Özlüyorum desem saçma olacak biliyorum ama, yaşasa yeterdi.
Madem şu anda bana bakıyorsun, hayatımız birleşti o zaman. Ben kimin hayatına adım atarsam vardır elbet bir sebebi diye düşünürüm.Dünya, denilen kadar büyük değil ne de olsa. Bu akşam bu güzel paragrafa rastladım güzel bir insanın blogunda. “Dünya” dedim, “Hâlâ
Uzun zamandan beri kendime blog yazacak zamanı ayıramamıştım. Bunu yapmanın bir nevi detoks olduğu çıkmış aklımdan. Yazdıktan sonra fark ediyorum büyük bir yük kalktığını üzerimden.
Yıl dönümleri ne kadar da garip. Birçoğumuzun aklına hep mutlu anlar gelir. Doğumlar, evlilik tarihleri hep baş köşededir. Bir de madalyonun öteki yüzü var halbuki. 2 yıl önce bugün babamı kaybetmiştik. Baba dediğin, nasıl ağır, nasıl taşıması zor bir kelime.