Otobüste ya da metroda yanımızda oturan ya da karşıda oturup da “etrafa boş boş bakıyor” dediğimiz insanlar vardır ya hani. Belki de onların bilmediğimiz ne dertleri vardır diye düşünmeye başladım. Öğrendim insanları anlık hareketleriyle yargılamamayı.
Sanırım bencillik konusunda tez falan yazabilirim. Öyle şeyler gördüm ki bunun artık bir hastalık olduğuna kanaat getirdim. Kısaca söylemek gerekirse, böyle bir şey insanlığın doğasında yok.
Yolda harcadığım zamanları en güzel nasıl değerlendirebilirim diye düşündüm ve tekrar sürekli olarak kitap okuyan bir adam haline geldim. Toplu taşıma kullanmaya devam ettikçe sanırım evimle işimi bir daha yakın tutmayacağım.
Bazı kitaplar var ki, “Kahretsin, şimdi mi okuyorum ancak bunları?” diyebiliyorum ve yine hayatı ertelediğim için kızıyorum kendime.